Column Webboulevard online Magazine column

Published on september 24th, 2014 | by scriptor

0

Groeten is gratis

Groeten kost niks, iets waarvan je toch zou zeggen dat het dan vanzelfsprekend is. Niets is minder waar, zo is mijn ervaring. Sommige mensen die ik van jaaaaaren her ken (en ik weet meestal echt niet meer waarvan) blijven mij en ik hen steevast groeten. Soms weet ik niet eens meer zeker of ik ze wel ken… Maar het tegendeel ervaar ik dus ook. Wandelend met de hond groet ik die enkele tegenligger die voorbijtrekt. Meestal groeten ze vriendelijk terug, maar soms kijkt zo iemand mij nadrukkelijk aan en dan weer voor zich waarna de medemens groetloos passeert…
Laatst maakte ik kennis met iemand die mij 2 dagen later al ‘niet meer herkende’… Of toch wel? In het beroep van verkoper is klantvriendelijkheid een must. Aan de kassa stond ik te wachten, toen daar die bekende kwam. Ha dacht ik nog, als ze me ziet, zal ze me wel snel helpen. Nee dus! Ze zag me, schrok, dook op een pakje in een plastic zak, haalde dat eruit, stopte het er weer in, keek naar een collega en kwam toen met hoogrode kleur naar mij.
“Hallo,” zei ik vriendelijk,… geen sjoeger!
“Ik geloof dat wij elkaar kennen?!” ging ik verder.
“Oja?” onzekere blik en nepverbazing.
Op haar vraag waarvan herinnerde ik haar aan het 2 dagen oude gesprek, toen kwam de al even neppe herkenning. Hoe eenvoudig zou deze situatie zijn geweest met een gewone groet, maar die bleek te duur, hoewel gratis!
Ander voorbeeld: een bekende uit de buurt met wie ik vaak een praatje maak omdat de sociale manoeuvres dat nu eenmaal voorschrijven, kletst mij of de oren van het hoofd óf doet erg veel moeite mij niet te zien. Dat hangt af van de levensbehoefte van dat moment. Die voorgeschreven sociale manoeuvres hanteert zíj dus niet! En ik ben niet de enige met wie ze zo verkeert, ze staat erom bekend als een bonte hond. Toch komt ze om in de vrienden! Ja, zijn die dan allemaal gek(?) vraag ik me af. Het is toch niet leuk om na een gesprek van drie kwartier de volgende dag straal genegeerd te worden. Hoe doen zij dat dan? Ze kruipt achter auto’s langs en sleurt de hond daarbij mee, kijkt de stoeptegels uit het zand en vermijdt nog maar net op tijd een lantaarnpaal om maar niet te hoeven groeten!
Wie schetst dan ook mijn verbazing toen na een week van stevig vermijden ik op een dwingende manier werd aangesproken door een vrolijk babbelende en mededeelzame buurtgenote. Ze had van alles en nog wat te melden, zo ook commentaar op een ons voorbij rijdende andere buurtgenote:
“Laatst kwam ik haar tegen op een terras en toen groette ze mij!”
Stomverbaasd keek ik haar aan: ‘ze wil dus niet eens gegroet worden!’ dacht ik, dát is haar redenatie….
“Ze groet me nooit, echt nooit…” ging ze verder.
Huh, dus toch wel? Ik begreep er werkelijk niets meer van.
“… en eigenlijk had ik tegen haar willen zeggen:” ging ze verder, “…als je me de afgelopen 12 jaar niet hebt gegroet, dan hoeft het nu ook niet meer!”
Ik was met stomheid geslagen, kapte het gesprek af en met een korte groet ging ik naar binnen.
Ja zeg, dooooeeeei!  ©

 

Scriptor, tekstschrijver

Tags: , , ,


About the Author



Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

Back to Top ↑