Column Webboulevard online Magazine column

Published on mei 23rd, 2014 | by scriptor

0

Hoogtevrees en in de wolken

We leven in een glazige wereld. Toch is ons zicht beter dan verwacht; het betreft hier glazen gebouwen… Want: …komt u binnen, dan kunt u naar buiten kijken! Vanuit elk modern gebouw kijken we vanaf iedere verdieping door huizenhoge ramen uit op een druilerige, beregende straat of op een zonnig wijds vergezicht. Muren zijn out! Door een vide rollen we naar de 4e verdieping van de Amsterdamse Bijenkorf terwijl de 1e, 2e en 3e etage voorbij glijden en met een oogopslag te overzien zijn. Is dat om ons hebberig te maken? Een luchthaven nieuwe stijl is per definitie een enorm overweldigende ruimte, die doet denken aan, je raadt het al, de ruimte boven de wolken. Glas, overal glas en waar je ook kijkt, je ziet: de vertes. Het weer valt niet te ontlopen. Zon of regen, ze zijn immer aanwezig. Ook een onweer, je kunt het in zijn grijsgele volledige omvang van alle kanten bewonderen. Vrezen beter gezegd want erg uitnodigend is het niet, zeker als je nog moet vliegen…
Trappen horen bij ook die wijdsheid van het albeglaasde tijdperk. Trappen die ons tillen naar: ja (!) de ruimte én de hoogte. Ergens op een luchthaven had de ontwerper het idee de sanitaire stop in de lucht van de ruimtelijke hal te hangen, met wat beton eronder, dat dan nog wel. Maar wil een reiziger in nerveuze nood wat menselijke ballast lozen dan moet hij anderhalve trap bestijgen die links en rechts voorzien is van glazen balustrades. Van daaruit heb je dan weer zicht op de ruimte, zowel buiten als binnen! Voor een hoogtevrezer is dit slopend. Knieën beginnen eerst te knikken, gaan dan definitief op slot en de illusie ‘waar een wil is is een weg’ verandert in een desillusie. Een man nam een aanloop en bestormde de eerste 6 treden. De ruimte die de trap doorsneed drong zich echter aan hem op als ware het een vrije val. Van daaraf nam het reptielenbrein het roer over in zijn hersenpan. Toch ging hij verder, één stap: gekromde rug! Als vanzelf gingen zijn benen vanaf dat moment achterwaarts de trap weer af. Bevreemd bekeken de wachtenden in de enorme hal dit voor hun neus hangende tafereel: hè, wat gebeurt daar nou? Maar het ging eenvoudig niet anders: met zijn rug naar het publiek toe verliet hij de trap. Nadat hij zich vergewist had van vaste grond onder zijn voeten, draaide hij zich om en van kleur verschoten waggelde hij weg. Even later drong de natuur zich blijkbaar toch weer aan hem op. Weer zagen wij, zwijgend, hoe hij moedig en vastberaden aan de toiletexpeditie begon en even later met dezelfde achterwaartse gang op zijn schreden terugkeerde. Blijkbaar had hij geen alternatief toilet of een lift kunnen vinden. Het ging hier niet om een dwangmatige handeling, maar hoogtevrees was de regisseur. Hoe overigens bejaarden, gehandicapten en anderen deze sanitaire locatie moeten beslechten, kan ik u niet laten weten, want dat is mij ook onduidelijk. Hoe meer mensen op deze planeet hoe groter het verlangen naar de uitbreiding van de drie dimensies, waarbij geldt: the sky is the limit. Dat moet je ruim zien…  ©

 

Scriptor

TXTbureauToThePoint

 

Tags: , , , ,


About the Author



Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

Back to Top ↑