Waakhonds
Halverwege een lange terugreis lunchten we in een van de vele plaatsen die we voorbijreden. In het stadje was de sfeer van vroeger ende al heel lang voorbij maar we vonden toch een modern ogend pand. Toen we net lekker zaten sneed een onprettige toon de gezellig bedoelde ruimte in tweeën: een man achter de balie snauwde iets naar een vrouw… Onze hond vleide zich neer aan onze voeten. Wij probeerden ons iets voor te stellen bij alle gerechten op de kaart, toen opnieuw verbale agressie de restaurantruimte doorkliefde. Het viel nu niet meer te ontwijken, hoewel we probeerden er niet op te letten, vooral toen plotseling een dierlijk gegrom de ruimte vulde. Onze hond spitste onmiddellijk zijn oren. Het bleek afkomstig van een herdershond, die onder de tafel van de afgesnauwde vrouw lag. Opnieuw voelden we hoe onze hond bescherming zocht, maar dat mocht niet baten! In een fractie van een seconde schoot plotseling het grote beest vanonder de tafel op onze viervoeter af. Een luid gepiep was het gevolg inclusief bloed, terwijl het gejank veel erger werd. Eerst zaten we stijf van de schrik en als verlamd, maar de volgende seconde barstte er een gebrul los dat zijn weerga niet kent: wij gilden, de vrouw schreeuwde en de al niet zo vriendelijke man bereikte zijn eigen dieptepunt: alle frustraties braken in een keer los en de ruimte vulde zich nu met een enorm gebrald bevel. “Nimm den Hund da weg, nimm den Hund da weg!” Zelfs de dolgedraaide herdershond liet even los bij deze toon. Dat was het moment waarop de vrouw kans zag onze hond uit de bek van het monster te redden. Ze trok het roofdier met bebloede bek mee. Trillend en jankend zat ons hoopje ellende onder de tafel. Veel tijd hadden we echter niet om ons in zijn misère te verdiepen, want er barstte een enorme, luidruchtige ruzie los tussen wat ooit een stel was geweest: de man en de vrouw stonden elkaar nu naar het leven. Het werd nog gekker toen een ober ons op dat moment kwam vragen of we al een keuze hadden gemaakt. Op de welbekende beleefde toon en uiteraard niet bij machte boven het gebrul uit te komen, deed hij alsof er niets aan de hand was. Maar nee, die bom was nu definitief gebarsten. Zonder het te weten hadden we bij de entree van dit pand een hoofdrol aangenomen in een horrorfilm. Zelfs onze hond vergat zijn eigen ellende even. Plotseling verliet de vrouw met het monster aan de lijn het pand, er viel een stilte. De man realiseerde zich weer voor welke levensinvulling hij ooit had gekozen: een horecagelegenheid drijven. Prompt nam hij die rol weer op zich en kwam nu naar ons toe alsof er niets gebeurd was.
We kochten verderop iets lekkers voor de hond en iets ‘lunchigs’ voor onszelf, daarna verlieten we met knikkende knieën het provinciestadje. Nee daar lustte ook onze hond geen brood van!
Scriptor
TXTbureauToThePoint
Related Posts
No more sugar! II →
Spreken of Schrijven →
Leesbaarheid →
